Karin en Andre hebben besloten om Parijs te gaan verkennen. Zij zijn dat eigenlijk al jaren van plan, maar “het kwam er nooit van”. Nu hebben ze mij gevraagd om hen als gids en rondleider de lichtstad te laten zien. Leuk! Voordat we vertrekken hebben we eens samen hun interesses op een rijtje gezet. Het is de bedoeling dat ze Parijs gaan verkennen, maar dat moet dan wel met hun programma gebeuren, en niet met het mijne. Mijn enthousiasme voor de fiets delen ze niet direct, want is Parijs niet een stad van niets-ontziende chauffeurs?
Ik weet hen ervan te overtuigen, dat dat allang niet meer het geval is. In Parijs rijdt je op de fiets tegenwoordig net zo veilig als in een doorsnee Nederlandse provinciestad. De brede boulevards zijn voor de helft voor het bus- en fietsverkeer gereserveerd, er zijn veel aparte fietspaden aangelegd, en bovendien, de wettelijke bescherming als fietser is uitstekend, er wordt daardoor goed rekening met je gehouden.
Deze middag doorkruisen we zo’n beetje de halve stad, van grote boulevards tot kleine straatjes, tot zelfs het bois de Boulogne. Eerst nog wat onwennig, maar al snel met meer zekerheid. Ze kijken hun ogen uit. Heerlijk om te zien, voor mij. Ik geniet van hun opkomend enthousiasme, als we met ietwat verhoogde ademhaling op de Champs Elysées staan, en ze overweldigd zijn van het uitzicht, de breedte van de Avenue en, gewoon, het feit dat ze er staan, en dat op eigen kracht hebben bereikt.
midden op de Champs Elysées!
Bijna met speels gemak komen we snel op alle plekken die ze graag wilden zien. Juist daardoor kunnen we heel snel met elkaar besluiten dat we niet in een lange wachtrij voor een monument gaan staan, maar een alternatief opzoeken, waar geen wachtrij is. In een oogwenk zijn we waar we naar toe willen. Ideaal! Zo zwerven we de rest van de dag en avond door de stad, van gebouw naar gebouw, van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid, groot of klein. Op het eind van de dag herkent Karin ineens waar ze fietst: “hier reden wij vanmiddag toch ook?” Ja, klopt, zo eenvoudig zit Parijs eigenlijk in elkaar.
De volgende dag hebben we 2 bezoeken gepland. Uiteraard weer al trappend op onze tweewielers te bereiken. Dat biedt ook de gelegenheid om tussendoor ergens in een parkje even uit te blazen, of een zelf-gehaald kopje koffie te nuttigen, met een broodje van de bakker om de hoek. Geen metrostress en doodvermoeide benen van de hele dag maar lopen en haasten. Zo glijdt de dag voorbij en belanden we ’s avonds in dat typische Parijse restaurant, waar ooit François Mitterand en Jacques Chirac stamgasten waren, zelfs in hun presidentstijd. Heerlijk eten, in een geweldige ambiance, tussen Parijzenaars en ook nog eens betaalbaar. We genieten met z’n drieën na van een heerlijke dag, barstensvol ervaringen.
Vlak voor het dessert meldt Karin dat ze nog zo graag een tocht langs de bruggen van Parijs zou maken, ’s avonds nu ze zo mooi verlicht zijn. En dan een mooie serie foto’s schieten. En passant zegt ze erbij dat ze dat eigenlijk niet met z’n drieën, maar alleen samen met Andre wil doen. Ik maak me een beetje zorgen, want per slot van rekening ben ik hun gids, ze hebben mij ingeschakeld om hen door de stad te leiden. En juist dat willen ze nu niet? Heb ik iets verkeerd gedaan?
Nee, dat blijkt juist niet het geval, zo vertrouwen ze me toe.. Doordat we de hele dag de stad op de fiets hebben doorkruist, hebben ze het gevoel dat ze de weg al wel kennen in de stad. Met frisse tegenzin stem ik toe, met de afspraak dat ze me bellen als er iets gebeurt, hoe laat ook. Een beetje bezorgd ben ik wel, als ik in mijn eentje terug naar ons hotel fiets.
De volgende ochtend blijf ik lang alleen aan het ontbijt, tot ik hen met vermoeide maar stralende gezichten uit de lift zie stappen: tot half 2 hebben ze die nacht door de stad gezworven, prachtige foto’s geschoten, en probleemloos de weg naar hun hotel gevonden: hét hoogtepunt van hun reis. In eerste instantie baal ik ervan, want heb ik daar nu al mijn moeite als gids voor gedaan? Tot ik mij bedenk, dat juist dat het resultaat is van mijn inspanning: ik heb hen de stad werkelijk leren kennen, zodat ze er zelf hun weg konden vinden. In iets meer dan 24 uur van een volslagen vreemde naar een in grote lijnen bekend stad! Is dat niet het mooiste compliment dat je als gids kunt krijgen?
Dank Andre en Karin voor dit inzicht!
Zelf ook zo de lichtstad leren kennen (en, wie weet, de gids overbodig maken?) Informeer hier
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!