Wie komt er op dat onzalige idee? Die moet wel een afwijking aan zijn grijze hersenmassa hebben, kan die persoon even door een CT-scan gehaald worden, om zijn geestelijke gezondheid te controleren? En bij het niet-constateren van afwijkingen, kan men er dan wel voor zorgen dat die idioot met dat fiets-idee van de openbare maatschappij wordt afgezonderd?
Immers, in een stad als Parijs met het plaatselijke gekkenhuisverkeer, kun je zonder levensgevaar onmogelijk op een tweewieler van A naar B komen. Beter van niet! Aan iemand die dat waagt moeten wel diverse steekjes los zitten! Toch?!
Nou nee, toch niet dus!
Uit eigen ervaring, en die gaat al lang terug, kan ik stellen dat het een feest is om je op die manier door Parijs te verplaatsen. Dat begon voor mij al in het begin van de jaren ’90, toen ik in vervolg op mijn stage elke zomer een paar maanden lang een project op mij nam voor het architectenbureau. Tijdens die zomers zorgde ik ervoor mijn oude trouwe Hollandse vehikel bij te hebben, zodat ik mij in alle vrijheid, en, zo bleek, ultra-snel te kunnen verplaatsen.
Prachtige anekdote uit die tijd: met de secretaresse van het bureau, een ras-echte Française, maar beslist niet bang uitgevallen, naar het postkantoor op de fiets, let wel: op 1 fiets! Dat ging lekker snel. Een klein, licht onderschat probleempje was echter dat het architectenbureau aan de voet van Montmartre lag, vertaald de Martelaarsberg. En het postkantoor halverwege de helling. Ik, als eind-twintiger, en getooid met een op dat moment iets te grote moed en mond, diende dus met Nadine achterop wel te laten zien dat ik die helling op kon trappen, op mijn barrel zonder versnellingen. Gelukkig dat zij een karakteristieke frêle Parisienne was, geen gram teveel. Ik ben bij het postkantoor gekomen, rijdend, trappend, maar in welke staat? Dat is een tikje weg gezakt in mijn geheugen, geen idee waarom…
Overigens ging terug naar het bureau weer wel bijzonder aangenaam… Het is zelfs zo ver gekomen dat het jaar daarna een andere medewerkster van het bureau me enthousiast vertelde zelf een fiets te hebben gekocht, Parijs ermee te doorkruisen en daardoor nog nooit zoveel gezien te hebben! Kijk, zo zie je maar, letterlijk en figuurlijk!
Het kunstje op 1 fiets heb ik een jaar of 10 later herhaald door mijn vriendin te verrassen op een weekend Parijs. Door het toenmalige Rood-groene stadsbestuur waren er door heel de stad fietspaden aangelegd, en de boulevards waren gehalveerd voor het autoverkeer ten gunste van de bus en de niet-gemotoriseerde tweewieler. Wat een feest! Als een vorst gleden we over het ruime asfalt, genietend van de stad.
Ietwat precair leek het te worden toen we langs het Louvre de Rue de Rivoli uit reden en het Place de la Concorde over moesten steken. 7 Rijen auto’s uit 4 of 5 verschillende richtingen, en daar moesten wij doorheen? Je twijfelt dan toch even aan je geestelijke gezondheid. Met de moed (der wanhoop) enigszins in je schoenen en knikkende knieën besluit je het erop te wagen…. TRAPPEN kerel!
Vriendin achterop, met wapperende blonde manen, zorgt er voor, met een glimlach en vriendelijk wuivend als ware zij een buitenlandse prinses, dat de stromen auto’s uiteen wijken om ons door te laten. Als in het Bijbelverhaal waarin de Rode Zee voor Mozes uiteen wijkt… Bijna schaterlachend komen we aan de overkant, licht euforisch…
De beloning volgde op de Champs Elysées, die ik vervolgens optimistisch optrapte. Zigzaggend door het verkeer, daar wel, naderen we een buitenlandse bus, afgeladen met toeristen, stuk voor stuk gewapend met een camera. Ons van geen kwaad bewust rijden we de bus langzaam voorbij, en zien tot onze stomme verbazing ineens alle camera’s op ons gericht worden… Of we er vakantie-dagboeken of andere geprinte herinneringen mee gehaald hebben, zullen we nooit weten, maar ’t is voor ons een grappige herinnering.
Zo hebben we ons 2 dagen door de lichtstad verplaatst, en in die dagen zo veel gezien en beleefd, dat ik er vele blogs over kan vol schrijven. Zagen we iets leuks of interessants, dan stapten we af, gingen de stoep op, en transformeerden tot voetganger. Wilden we ergens naar toe, dan parkeerden we de fiets tegen de gevel, of, in het geval van de Eiffeltoren, aan de hekken van de kassa. Scheelt op een dag uren lopen van plek naar plek. Heerlijk!
En de veiligheid? Curieus genoeg en zeker onverwacht, is die groot. Een smalle straat met achterop komende auto’s? Die blijven achter je rijden, als ze je niet volgens de wettelijke minimale afstand van anderhalve meter tussenruimte kunnen passeren. Kom daar in een willekeurige Nederlandse stad eens om??
Enthousiast door dit verhaal? Zelf ervaren hoe het is op een tweewieler door deze fantastische stad? Vraag hier extra info aan:
Alors??
Robert Guinée
Ik kan niet anders dan me aansluiten bij bovenstaand verhaal. We waren slechts eenmaal eerder in Parijs geweest en dat was met een bus vol toeristen. Dit jaar dus de stoute schoenen aangetrokken en met de fiets dwars door Parijs onder leiding van onze enthousiaste gids, die ongekend goed de weg weet te vinden. In eerste instantie een beetje huiverig want wat is Parijs enorm druk, maar naar mate we merkten dat de Fransen ontzettende heren in het verkeer waren konden we er met volle teugen van genieten. Binnen no time reden we over de Champs Elysee op weg naar de Arc de Triomph en zonder problemen staken we die over, sterker nog: de automobilisten stopten om ons voor te laten gaan. We waren verbaasd dat de Franse automobilisten ons zoveel ruimte gaven waardoor we enorm hebben genoten van ons fiets avontuur dwars door Parijs. Een aanrader voor iedereen die de stad op een andere manier wil beleven.