Eindelijk, gevonden!

Al jaren ben ik een regelmatige bezoeker van de Sainte Chapelle, dat is intussen bekend. Niet voor niks schreef ik een van m’n eerste blogs over deze fascinerende kapel van het voormalige koninklijke paleis.

Echter, een “grote” frustratie restte mij al jaren. Eigenlijk vanaf het moment dat het besef bij me doordrong dat veel grote kerken en kathedralen uitbundig gekleurd zijn geweest, ook aan de buitenzijde. Want mijn zo geliefde Sainte Chapelle, gaf hier geen enkele aanwijzing voor… Terwijl de binnenkant juist zo uitbundig is… Vreemd. Ook al omdat je juist aan een koninklijke kapel de rijkste uitstraling verwacht.

Tot enige tijd gelden. Met gasten / vrienden in Parijs, naar de Sainte Chapelle. Mijn reisgenoten hadden in het verleden al een hoop van de stad gezien, maar dit nog nooit. En dan laat ik het graag weer beleven.  (lees ook: “hoe saai interessant wordt“)

Verroest, de deur staat open!

Bij aankomst in de bovenkapel, bleek dat de deur open stond. Let wel, de grote hoofdpoort onder het schitterende roosvenster. Nog nooit had ik dat gezien, nog nooit had ik dat mee gemaakt. En dus had ik ook nog nooit het portaal met het timpaan van zo dichtbij kunnen bewonderen. Natuurlijk had ik vanaf het pleintje voor het gebouw met een telelens wel eens foto’s gemaakt, maar dan ben je toch met een optisch trucje bezig om dingen naar je toe te trekken c.q. te vergroten, en nu kon ik er letterlijk met mijn neus bovenop staan.

Het portaal is, zoals niet ongebruikelijk een fraai laatste oordeel, met de kenmerkende thematiek: doden worden uit hun graven gewekt, hun zielen gewogen. Daarboven zetelt Christus als opperrechter, vergezeld door engelen. Na weging wordt een scheiding doorgevoerd: het ene gezelschap, van de rechtschapenen, wordt ontvangen in de Hemel, het andere gezelschap, de verdorvenen, wordt door duivels afgevoerd, naar de hel, inclusief een koning en een bisschop of misschien zelfs een paus, die je elders op zijn kop door een andere duivel in een pot kokende olie gepropt ziet worden. De Middeleeuwse representatie van de hel, met de onverholen boodschap: hoedt u, ook gij hoogwaardigheidsbekleder, want niemand kan het het Laatste Oordeel ontlopen!

Een gruwelscene: duivels staan met vorken mensen het Hellevuur in te porren…

Nieuwsgierig als ik (gelukkig) nog steeds ben, ben ik het portaal gaan afspeuren, en jawel, na een tijdje zag ik het: kleursporen. Dus toch! En dat is altijd zo’n leuk moment, want je ziet het pas als je het ziet, maar dan zie je het ook echt!… Wat dat wil zeggen? Wel, je speurt en je speurt om het eerste spoor te ontdekken, en je staat zelfs je eigen advokaat van de duivel te spelen, in deze omgeving niet geheel ontoepasselijk. Nadat je dan voor jezelf met zekerheid hebt vastgesteld, dat het echt geen vervuiling is, maar wel degelijk een kleurspoor, zie je er ineens veel meer.

Fraai gehakte bloemenranken langs het portaal

maar wel met kleursporen!

Kijk daar: rood: en daar: een bewust aangezette zwarte lijn op een haarkrul, een blauwe achtergrond, hé daar is een volledig rode achtergrond, een aanzet van een pupil van een beeld, enzovoort. Nadat je minuten heb staan peinzen of wat je ziet wel echt is, ontrolt zich ineens voor je ogen een prachtig kleurenschema, waarmee het hele portaal volledig en rijkelijk tot leven komt.

elders zelfs nóg overtuigender, mits je er met je neus letterlijk bovenop staat!

Een geweldige ontdekking, nadat ik pas 30 jaar geleden voor het eerst de Sainte Chapelle bezocht, nu eindelijk met zekerheid vastgesteld.

En waar je denkt dat je zoveelste bezoek aan de kapel wel een routinematige onderneming zal zijn, neemt het heerlijke enthousiasme om een geweldige ontdekking meteen de overhand. Mijn gasten werden erin mee gezogen, en hebben op die manier extra genoten van een bezoek aan de kapel. Terwijl vooraf nog werd gesteld, dat ze eigenlijk nooit kerken bezoeken, “wat hebben we er te zoeken?” Nou ja, dit bijvoorbeeld….